42-43-44-45-....56

(Geschreven op de laatste dag in Suriname, met de nodige vertraging gepost..:-))

Om heel eerlijk te zijn, heb ik me de eerste 30 dagen afgevraagd waarom mensen zo wild enthousiast waren over Suriname na terugkomst van stage. Nu, dag 64, begrijp ik volkomen wat ze bedoelen. En ik vermoed dat, wanneer het leven weer z’n gewone gangetje zal gaan, ik nog veel meer en beter zal beseffen wat ik hier heb mogen meemaken. Maar zover zijn we nog niet, ik heb nog een zo’n kleine 10 uurtjes om te genieten van het mooie Suriname. Nog voldoende tijd dus om jullie te vertellen wat ik nog zoal gedaan heb vanaf dag 42 tot en met dag 56.

Dag 46
Heb vandaag nogmaals opgemerkt dat de extraatjes die aan de kinderen gegeven kunnen worden, heel afhankelijk zijn van het humeur van de tantes. Basiszorg is gegarandeerd (al dan niet met de juiste middelen), maar al wat extra is, is heel afhankelijk van het humeur van de tantes. In zekere zin zal dit overal wel bepalend zijn, maar hier heeft het humeur een te grote invloed op de daginvulling van de kinderen. Ik heb me zitten afvragen hoe dit verbeterd zou kunnen worden. Het opschrijven van een concrete daginvulling gebeurt al, de uitvoering volgt alleen niet altijd. Meer controle op de uitvoering van daginvulling, maar wie gaat dit doen? Ik zie niet direct een oplossing…

Dag 42
Om 05.00u zou de wekker afgaan, maar aangezien het geluid van men gsm het de vorige avond had begeven, was ik natuurlijk al een uur op voorhand wakker (men onderbewuste op z’n best). Om 6.15u stonden Arjan, Loes, Jorn en ik klaar om met het busje naar Berg en dal te gaan, klaar om misschien een grens te verleggen. En achteraf kan ik besluiten dat die grens wel degelijk verlegd is. Berg en dal is een resort aan de Surinamerivier waar je verschillende activiteiten kan doen, waaronder kajakken en de fameuze kabelbaan.

Het kajakken was niet erg spectaculair. Aangezien het eerste stuk stroomopwaarts was, was de afgelegde afstand niet zo ver, waardoor we natuurlijk ook zo weer terug waren. Des te minder spectaculair het kajakken was, des te spectaculairder was de kabelbaan. Eenmaal in de boomtoppen was er geen weg terug, en soms blijkt zo’n situatie goed te werken wanneer je grenzen wilt verleggen. Het langste stuk kabelbaan was 200 meter, de hoogste 35 en daar hing ik dan. Het gedeelte over de Surinamerivier was het meeste machtigste gedeelte. Een onbeschrijfelijk gevoel en dus onderneem ik hier ook geen poging toe. En om echt helemaal los te gaan, de laatste kabelbaan werd er eentje ondersteboven met men handen los. Misschien durf ik dan toch meer dan ik zelf denk..

Dag 39, 50, 56
Bij elke nieuwe kennismaking, hoort ook afscheid nemen. En soms gebeurt dat sneller dan verwacht. Zo moesten we dag 39 al afscheid nemen van Demi, dag 50 van Dorien en dag 56 nam ik afscheid van Loes, Arjan, Annejose en Jorn. Vooral het afscheid van men huisgenootjes viel me zwaar. Zo’n 5 weken lang heb je met hen je gevoelens, gedachten, ervaringen gedeeld. Niemand anders kan echt begrijpen wat je hier hebt meegemaakt. En zo zeggen sommige mensen dan ‘uit het oog, uit het hart’. Zij die zoiets zeggen hebben die mensen niet in hun hart gehad, want eenmaal ze in je hart zitten, hebben je ze mee gevormd en zitten ze er voor altijd in. Dus wat mij betreft: “niet uit het oog, en nooit uit het hart”.

Ook wel gek dat pas bij afscheid de meest lieve woorden vallen. Waarom wordt niet eerder gezegd wat we van elkaar vinden en hoe we over elkaar denken?

Dag 43
Vandaag 4 mooie positioneringskussens besteld voor bij Betheljada. Harde foam, iets duurder maar daarom ook duurzamer. Ik ben blij.

Dag 50
Naar de stad getrokken om het overige budget helemaal op te spenderen. Wat zoal gekocht: haarvet, -kralen en –borstels, scheerschuim, baby-olie, wierook, cd-speler, lavalamp, duwlampje, reeks batterijen, stickerplakboek, … En zo heb ik een mooie curverbox vol die bedoeld is voor de activiteitenruimte en snoezelkamer.

Nog snel even langs de markt voor knippa’s (fruit) te kopen, waar ik bijna bestolen werd van men muggenzalf. En zo ging dat: Ik voelde iemand tegen men rugzak aanleunen en uit reflex draaide ik men rug weg. Liep er een man langs me die een rugzak op zijn buik had hangen (waarschijnlijk om gemakkelijk gestolen spullen in weg te moffelen). Het vrouwtje waar ik knippa’s stond te kopen zei me snel te kijken of er iets uit men rugzak was. Nu, hij had men muggenzalf wel mogen hebben hoor, want dat was namelijk het enige dat vooraan in men rugzak zat. Waardevolle spullen zaten in men tasje dat ik uit voorzorg op men buik had gehangen. En die voorzorg heeft me een vervelende nazorg bespaard.

Dag 47-48
Dag 49 was men laatste werkdag bij Betheljada, waardoor dag 47 en 48 in het teken stonden van de voorbereidingen op men afscheid. De avond van dag 47 werd een avondje tiramisu maken voor alle tantes. De vanzelfsprekende mixer had ik niet voor handen, dus werd het de klopper met een stijve arm tot gevolg.

Dag 48 hadden de tantes examen waardoor ze allemaal aanwezig moesten zijn. De lessen over ‘Van medisch naar sociaal model’ werden bevraagd. Hierdoor waren de groepen aangewezen op vrijwilligers en stagiairs. En zo had ik de leiding over groep twee (met andere woorden: stond ik alleen in voor groep 2 en nam ik dus de leiding :-)) en dat lukte me aardig. Tiramisu is hier nog niet erg bekend, zo bleek. Welke soep? Tiramisoep? Eerst wat argwanend kijken maar achteraf de complimenten. De avond van dag 48 bakte ik een 30-tal pannenkoeken voor de kinderen (met dus die stijve arm van de vorige dag).

Dag 49
Dag van het afscheid. Allerlei gevoelens kwamen naar boven: opgelucht, zenuwachtig, tevreden, ontevreden, blij, onwennig, … Met men 4 mooie kussens naar Betheljada waar ze met veel bedankjes werden ontvangen. Moest het net lukken dat één van de kindjes met z’n hoofd tussen de spijlen van het bed zat. Zo was het nut van de kussens direct bewezen. Nog even met men camera rondgelopen en hier en daar een praatje gemaakt. Tot dat moment is aangebroken dat je echt afscheid moet nemen. Alle kinderen nog even gedag gezegd, ontzettend lieve woorden gekregen van de tantes met een symbolisch kleinigheidje en zo ging ik helemaal opgehemeld terug naar men huisje.

Thuisgekomen trakteerde ik mezelf op appeltaart met Bailey’s en waarom ook niet, een massage. Van dat laatste heb ik niet optimaal genoten, heel eerlijk gezegd was het eerder afzien. Bij in de prijs van de massage zat een les zelfbewustzijn. “Was het maar, maar het is allemaal van het lekkere eten hier,” antwoordde ik op de vraag of ik in verwachting was. En dan heb ik ook maar eens hartelijk gelachen toen ze daarna zei dat men borsten wel wat meer eten mochten krijgen. En voilà, zodoende wist ik het. ’s Avonds bij de film dan maar een zak Malthezers gekocht om het van me af te zetten 

Dag 51
Om 08.00u werd ik opgehaald door Kor, onze gids voor de tweedaagse uitstap naar Nickerie en Bigipan. Achteraf mag ik voor mezelf besluiten dat dit de meest boeiende uitstap was, daar ik heel veel dingen heb bijgeleerd over allerlei zaken:

1. Chinezen (volgens Kor ‘spleetogen’) hebben het grootste deel van de handel (voornamelijk supermarkten) in hun handen. Hoewel Kor het niet zo had voor de spleetogen, vind ik het bewonderingswaardig dat ze zeven dagen op zeven, van 08.00u tot 23.00u open zijn. Het aandeel Chinezen in Suriname blijft toenemen. Interessant om weten is dat de Chinese overheid zijn burgers betaald om te emigreren. En waarom dan niet naar een land waar je eigen bevolkingsgroep een groot deel van de handel in handen heeft? De enige jammere zaak is dat ze geen Nederlands of Engels spreken. Maar dan kan je je opnieuw de vraag stellen waarom ze dit zouden leren als ze het grootste deel van de handen in hun eigen taal kunnen voeren?

2. Landbouwers dienen geen belastingen te betalen daar het moeilijk te achterhalen is wat ze verdienen. Ze krijgen wel niets van subsidies en kunnen geen lening afsluiten.

3. Suriname kent een eerder trage economische groei, volgens Kor te verklaren doordat Suriname ongeveer 550.000 inwoners heeft, waarvan de helft werkt. Van die werkende mensen is de helft ambtenaar (waar volgens Kor niets mee aan te vangen is). Dus de economie van het land leunt op de schouders van zo’n 100.000 mensen. En die mensen zijn tevreden met hetgeen ze hebben. Zoal Kor het zei: ‘elke dag is hier zondag’ (behalve bij de Chinezen, zij kennen geen zondag :-)).

4. De vele rijstvelden zijn eigendom van de overheid en worden in pacht gegeven aan de boeren. De rijstvelden worden ingezaaid en bespoten met kleine vliegtuigen die zo’n 30 cm boven de grond vliegen.

5.De auto is het statussymbool. Het huis mag op instorten staan, naast het huis staat sowieso een (mooie) auto.

6. Mohammedanen (de moslims dus) zijn veel minder extreem in hun geloof dan de moslims die wij hier kennen. Vrouwen dragen hun hoofddoek enkel tijdens het gebed. Een vrouw in boerka wordt niet geaccepteerd. De Surinaamse man wil weten wat voor vlees hij in de kuip heeft en koopt dus geen kat in een zak.

7....

Aangekomen aan de zeedijk van Nieuw Nickerie, bleek er een offerfeest van de Hindoestanen aan de gang te zijn. Ze brachten offers aan de zee en jammer genoeg werd dit heel letterlijk: een jongen van 13 was die dag te ver in zee gegaan en verdronken. Ik kan je zeggen dat het je een heel vies gevoel geeft om daar bij stil te staan, en vooral om te zien dat het feest gewoon verder gaat.

Dag 47
Vandaag kaartjes opgestuurd richting moemoe, vovo, tante Liza, de kindjes van ‘t Engelenven en moemoe Thomas. En nu maar hopen dat ze geen maand onderweg zijn (zoals dat het geval is als je post verstuurd vanuit België naar hier). De trilkussens en massagerollen die ik vandaag in België besteld heb (voor de snoezelruimte), laat ik dus maar meenemen door ons make.

Dag 52
Enorm genoten van de warme douche in men hotel. Daarna het Bigipanmeer op om nog meer te genieten van het uitzicht en de natuur. Weer even een waaaauuww-momentje waar ik mezelf eraan moest herinneren dat dit alles echt is.

Dag 53-56
Men laatste uitstap vooraleer men langverwachte bezoek aankomt. Men laatste uitstap richting binnenland ging richting Danpaati samen met Loes, Tony (de gids) en nog twee gezellige Nederlandse vrijgezellenmannen van middelbare leeftijd. Weer een zeer leuke uitstap waarvan ik onthouden heb dat:

- er ook albinomarrons bestaan (simplistisch gezegd: blanke negers/negerinnen)

- de ingang van elk traditioneel dorp bestaat uit een poort met palmtakken, bedoeld om de boze geesten uit het dorp te houden daar deze niet kunnen bukken, zo zegt het geloof.

- vrouwen die ongesteld zijn als onrein worden gezien en gedurende die periode in een apart vrouwenhuis moeten verblijven. Ze mogen tijdens die periode niet deelnemen aan activiteiten in het dorp.

- de traditionele dansen van de dorpelingen gebaseerd zijn op de dansen van de slaven. Slaven mochten niet praten, wel zingen en dus zongen ze hele verhalen in hun eigen taaltje. Met de heupendans probeerden de slavinnen de opzichters te verleiden zodat ontsnappingskansen ontstonden.

- …

Zo, dat was het weer. Dag 57 tot 65 hebben jullie nog van me tegoed. Dat zal geschreven worden in het koude België dat ik over een paar uurtjes weer tegemoet vlieg.